Vandaag was dan eindelijk de grote dag. Mijn eerste paardrijles op een nieuwe (oude) manege. Doodnerveus kwamen Stephan en ik daar aan. Stephan dan niet nerveus maar mij kon je opvegen. Ik nam Stephan gelijk mee naar de stallen en liep even langs de paarden. Stephan heeft duidelijk geen klik met de paarden en de paarden niet met hem. Toch bleef hij proberen contact te maken. Toen kwam het paard waar ik op zou gaan rijden. Voordat Yfke werd opgezadeld moest ik eerst nog even helpen met haar roskammen. Pas toen dat klaar was werd ze opgezadeld. Ik moest goed opletten want het is wel de bedoeling dat ik dat zelf ook ga doen. Ik mocht Yfke aan de lijn meenemen naar de bak waar ik de les zou krijgen. Daar aangekomen werd ik helemaal nerveus want nu zou ik moeten gaan opstijgen. De voorgaande keren bij de andere manege was dat echt vreselijk moeilijk en hing ik 10 minuten over het zadel voordat ik uiteindelijk zat. Nou deze keer tot mijn grote verbazing zat ik er zo op. Wel nog wat wiebelig maar ik zat! Toen begon de les echt en aan de lange lijn ging ik stappen. Na een poosje mocht ik draf proberen. Toen plots gebeurde het.... Ineens reed ik zonder nadenken en zonder het zadel vast te houden. Dit was het, het gevoel dat ik mij herinner van vroeger. De lerares vond het prachtig om zo duidelijk plots die verandering te zien. Natuurlijk was ik gelijk ook buiten adem en kreeg ik spontaan een loopneus. Wat was dit een heerlijk gevoel. Ik snoot mijn neus en de lijn werd losgemaakt. We besloten nog even door te gaan en ik heb een minilesje gehad waarbij ik zelf bepaalde opdrachten reed. Echt het was een fantastische les en ik heb geen idee hoe lang ik nu daadwerkelijk gereden heb.
Na het afstijgen begon de lerares ineens stiekem te lachen. Yfke is een leuk beginner paard maar ze is ook de grootste botten breker van de manege. Ze heeft al heel wat leerlingen van haar rug gegooid dus ik hoop dat ik haar te vriend kan houden. Maar vandaag heeft ze zich tijdens de les netjes gedragen. Pas toen haar beste vriendin de bak in kwam had ik totaal geen controle meer over haar. Het enige dat ze wilde was knuffelen met dat andere paard.
Stephan heeft toevallig het moment van de verandering gefilmd dus ik kan het moment nu zelf ook terug zien. Ben nu echt zo dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gevonden om op een hele fijne plek te kunnen paardrijden. Volgende week krijg ik weer een les maar ik kan niet wachten tot het einde van de winter. Ik denk dat ik bij mooi weer in het voorjaar al veel te vinden zal zijn op de manege.
Reactie plaatsen
Reacties