Nieuw begin

Vandaag beetje rustig aan gedaan. Ik heb mijn volgers misschien een beetje teleurgesteld omdat het erg lang geleden is dat ik een stukje schreef. Ik zal dus even uitleggen waarom het zolang geduurd heeft voor ik weer ging schrijven. 

Zoals iedereen weet ben ik zwaar hartpatiënt en wil ik graag zoveel mogelijk genieten van de tijd die ik nog heb. Niemand kan mij zeggen hoelang en hoeveel ik nog heb. Zelf voel ik dat ik iedere dag weer een stukje van mezelf moet opgeven. Ik probeer nu om het huis op orde te houden en ik laat de hond regelmatig uit. Zelfs boodschappen doe ik tegenwoordig en ik ben weer aan het koken geslagen. Heel veel dingen waarvan ik dacht dat ik het niet meer kon blijk ik wel degelijk te kunnen. Het enige nadeel is dat ik heel erg snel moe ben. Ook ben ik heel erg snel ziek en snotterig. Deze periode van stilte heb ik veel nagedacht over wat ik nog graag zou willen. Heel erg lastig want ik ben ondertussen lichamelijk flink achteruit gegaan. Toch heb ik mijn zinnen gezet op paardrijden. Of dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren, ik weet het niet maar ik hoop het wel. Daarnaast wil ik zoveel mogelijk genieten van mijn hondje Caya. Eindelijk is de leishmania onder controle en hebben we een druk vrolijk hondje in huis. Zelfs ari de vogel en ik zijn nu vrienden geworden. Iedere dag wil hij even kroelen met mij. Met Stephan deed hij het al maar zodra ik in de buurt kwam zat er plots een ander vogeltje. Eentje die niet lief was en alleen maar wilde bijten.

Ook is het contact met mijn moeder weer hersteld. Ik wil proberen om daar regelmatig even langs te gaan. We doen dan een spelletje en de laatste tijd blijf ik daar ook eten. Stephan is vaak laat thuis van zijn werk en eet pas wanneer hij thuis komt. Wel ben ik zo vriendelijk om te zorgen dat er eten voor hem klaarstaat zodat hij niet eerst het eten nog moet bereiden. 

Al met al gaat het redelijk. Het blijft moeilijk wanneer je beperkingen hebt maar ondanks dat zijn er voldoende manieren om het leven de moeite waard te laten zijn. 

Tuurlijk ik zit ook weleens plots te huilen om de dingen die ik niet meer kan. Maar dan denk ik aan de mensen die niet eens weten wat het is om gelukkig te zijn. Dan prijs ik mijzelf echt gelukkig want voordat ik ziek werd had ik een fantastisch leven. Ik zou er alles voor over hebben om mijn oude leven terug te krijgen maar helaas is dat niet meer mogelijk. De tijden zijn veranderd en de mensen ook. Iedereen vecht tegenwoordig voor zichzelf en heeft geen oog voor wat er bij de buren gebeurd. Het liefst zou ik iedereen wakker willen schudden of degene die het zwaar hebben willen helpen. Stephan zegt dan dat ik eens goed in de spiegel moet kijken. Wat zou ik nu nog kunnen veranderen terwijl ik zelf vecht om te blijven leven. Mijn energie moet ik voor mezelf gebruiken zegt stephan. Ik heb alle energie nodig voor mezelf en dat weet ik net zo goed als hij. Het is alleen zo moeilijk wanneer ik denk iemand te kunnen helpen. Ik vergeet dan echt dat ik niet meer kan helpen. Het enige dat ik nog kan is mijn leven en gedachten delen met wie het maar lezen wil. 

Ik zal blijven schrijven tot de laatste dag en hoop dat dat nog lang mag duren.