Eindelijk paardrijden

Gepubliceerd op 5 september 2019 om 19:11

Wat heb ik hier lang op gewacht 30 jaar geleden voor het laatst op een paard gezeten. Vandaag was eindelijk de dag dat ik weer gereden heb. Wat viel dat tegen zeg, het paard waar ik op ging was een stuk groter dan ik verwacht had. Toen ik eenmaal zat schrok ik van hoe wiebelig ik zat en dan ook nog zo hoog. Stoer als ik dan altijd ben zette ik een grote lach op en vertelde niet dat ik stiekem een beetje bang was. Stephan stond uiteraard klaar met een fototoestel en stond er niet echt achter dat ik ging paardrijden. Hij is altijd zo bang dat er iets misgaat. Gelukkig begrijpt hij ook hoe graag ik dit wilde dus wij samen naar de manege. De les begon rustig met rondjes stappen zodat ik rustig aan het paard kon wennen en het paard aan mij natuurlijk. Na enige rondjes rondgestapt te hebben vond de leraar het tijd om de draf te proberen. Ik moest zelf het paard aansporen en stuiterde alle kanten op tot ik de juiste zit te pakken had. Dat was niet de bedoeling volgens de leraar en ik moest licht rijden. Mijn god zeg dit viel even tegen. Iedere keer omhoog en omlaag met mijn kont op het ritme van het paard. Doodvermoeiend maar langzamerhand kreeg ik de slag te pakken. Ik draafde rondjes om de leraar die mij maar bleef aanmoedigen en mijn houding corrigeren. Toen ik echt buiten adem raakte zei ik dat ik even moest uitrusten en heb ik de leraar verteld over mijn hartproblemen en hersenletsel. We besloten de les te beëindigen  dus nog een paar rondjes rustig stappen alvorens op de correcte manier afstijgen. Direct na de les kreeg ik een lesje van het afsluiten dus de singel wat losser voordat we naar de stallen gingen. Ik begeleidde het paard terug de box in en  heb het zadel en hoofdtuig verwijderd. Ondertussen vertelde de leraar de mogelijkheden die er zijn om vaker daar te komen rijden. Er zijn meerdere mogelijkheden en ik ben zeker van plan om vaker te gaan paardrijden. Hoe en hoe vaak dat weet ik nog niet maar in ieder geval ga ik over 2 weken naar de open dag van deze manege. Wie weet misschien dat ik dan weer een stukje kan rijden. 

Na afloop heb ik nog samen met Stephan een bakkie gedronken in de kantine en daarna zijn we weer naar huis gegaan. Thuis aangekomen voelde ik pas echt hoe moe en stijf ik was. Ben bij thuiskomst dus lekker even gaan rusten. Toen ik wakker werd had ik nergens last van maar nu begint de spierpijn echt te komen. Zitten is vreselijk pijnlijk aan mijn billen en als ik een stap zet voel ik aan de buitenkant van mijn enkels een naar boven trekkende pijn. De nare bijverschijnselen van sporten, spierpijn. Natuurlijk had ik dat al verwacht en ik heb deze pijn er graag voor over zolang ik maar kan paardrijden.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb