De dag na 1 december

Gepubliceerd op 2 december 2019 om 17:37

Vandaag de dag na wereldaidsdag zit ik nog steeds in de denk moot. De woorden blijven maar komen in mijn hoofd en ik heb geen idee hoe ik dit kan stoppen. Het enige dat ik kan doen is mijn gedachten weer opschrijven en delen. Dit malen in mijn hoofd is een overblijfsel van het hersenletsel dat ik door hiv heb opgelopen. Ik heb hier zelf aardig mee leren leven maar voor de mensen om mij heen kan dit zeer vermoeiend zijn. Ondanks dat heb ik gelukkig toch nog lieve mensen om mij heen. Die luisteren geduldig naar mijn gebabbel en wachten tot ik zelf doorheb dat ik dat al meer dan eens verteld heb.
Na het symposium blijft ook maar hangen dat ik meer wil dan schrijven. Ik wil dat de jeugd weet wat hiv inhoudt. Ik wil dat iedereen weet hoe het voelt om het virus daadwerkelijk bij je te dragen. Hoe het was in het begin. Hoe vies ik mezelf vond. Hoe ik me schaamde en het schuldgevoel naar mijn familie. Echt het krijgen van de diagnose aids zal ik nooit vergeten. Mijn doel is om te proberen dat niemand meer ziek zal worden met het virus hiv. Daarnaast wil ik de jeugd graag informeren dat een hiv+ persoon niet gevaarlijk of eng is. De jeugd zou moeten leren omgaan met mensen die anders zijn. Hiv is een ziekte zonder vooroordelen. De ziekte selecteert niet op kleur, afkomst, geloofsovertuiging, seksuele voorkeur. Hiv komt overal voor ook in jullie eigen omgeving. Het virus kan zich lange tijd verstoppen en komt pas in actie wanneer de drager zwak is. Dat betekent dat een simpel griepje zich kan ontwikkelen in aids. Zolang je medicatie slikt met de juiste werkzame stoffen kun je het virus onderdrukken. Zonder de medicatie wordt een hiv patiënt ziek.
De meeste mensen denken dat het wel meevalt. Je neemt een pilletje en er is niks meer aan de hand. Voor mij is dat zo'n dooddoener. Tuurlijk neem ik mijn medicatie zoals voorgeschreven maar hiv medicatie heeft vaak nare bijwerkingen. Ook is iedereen nieuwsgierig wanneer ik mijn medicatie inneem. Altijd willen ze weten waarom ik zoveel slik. Heel simpel omdat ik zonder de medicijnen niet meer zou leven. Dat is een boodschap die wel aankomt.
Vandaag werd mij ook de kloof tussen nu en toen akelig duidelijk. Tijdens het symposium werd het nummer van Rene Klijn meerdere keren naar voren gehaald. Iedereen reageerde hetzelfde oh nee toch dat nummer werd ieder uur gedraaid op de radio, echt gek werd iedereen ervan. Nu kreeg ik en met mij velen tranen in onze ogen. De herinnering aan die dappere jongen meer dood dan levend zingend op dat podium. Dat was in 1992 ik vergeet het nooit. Dat eerste beeld van een persoon die leed aan aids op de Nederlandse televisie. Gewoon openlijk laten zien wat aids is en doet. Dat beeld van Rene Klijn lijkt op hoe ik er 10 jaar later zelf uitzag. Helemaal uitgemergelde en diepe kringen onder mijn ogen. Nee dat beeld zullen we gelukkig niet veel meer zien. Dankzij de medicatie kunnen mensen leven alsof ze gezond zijn. Maar dat ik nu al zoveel jaar leef met hiv dat er nu gewoon mensen zijn die het begin niet kennen. Ik was er echt van overtuigd dat iedereen Mr blue wel kende, maar schijnbaar blijkt de generatie na mij niet veel te weten over hiv. Dat is ook de reden dat ik graag zoveel mogelijk mensen hoop te bereiken. Door de medicatie lijkt het of we de strijd tegen het aids virus hebben gewonnen. Ondertussen worden er op dit moment nog steeds mensen besmet. Zolang er niet openlijk over gesproken kan worden en je een stempel krijgt wanneer je dat wel doet . Zolang zullen er nieuwe besmettingen bij komen. Het is fijn dat de angst voor mensen met hiv minder is geworden, nu het begrip van de ziekte nog. En vandaag bleek mijn eigen begeleidster nog nooit van Rene Klijn gehoord te hebben. Voor mij staat hij symbool voor aids en wat de ziekte kan aanrichten. Dat ik door dezelfde arts en verpleegkundige behandeld ben was voor mij een grote verrassing.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb