Woensdag

Na lange tijd van stilte besloot ik vandaag om weer eens een stukje uit mijn leven te delen. 

Maandag heb ik mijn tweede officiële paardrijles gehad. Na de eerste les dacht ik dat ik dat ik wel lekker relaxed zou kunnen rijden nu. Nou de trainer had hele andere plannen. De oefeningen van vorige week moest ik eerst uitvoeren. Tot mijn grote verbazing lukte alles meteen. Maar in plaats dat ik lekker mocht rondrijden had de trainer al weer nieuwe oefeningen voor mij in petto. Ik heb deze week dus heel wat rek en strek oefeningen te gaan. Op dit moment barst ik nog van de spierpijn van maandag. Wel moet ik zeggen dat ik het nog steeds helemaal fantastisch vind. Ik kan niet wachten tot het mooie weer eraan komt. Wanneer het straks lekker wordt buiten zal ik veel op de manege te vinden zijn. Heerlijk bij de paarden die zo'n rust uitstralen, zoveel liefde komt er van uit een paard. Ook de mensen die daar overdag keihard aan het werk zijn. Allemaal schatten zijn het. Ik ben zo blij dat ik weer kan paardrijden. Dat gevoel wanneer je één bent met het paard en heerlijk draaft...... Echt ik wil dit zo lang mogelijk blijven doen. Ik red nu net een half uur les en dan is mijn energie helemaal op. Ik heb afgelopen maandag voor de les iets teveel gedaan in huis waardoor ik bij thuiskomst de klap pas kreeg. Ik heb vreselijk pijn op mijn borst gehad en was helemaal uitgeput. Toch ben ik gisteren gewoon boodschappen gaan doen. Dus gisteren was ook een dag vol pijn en aanvallen van uitgeput zijn. En toch ik moet en zal de oefeningen van afgelopen les de volgende keer wel goed uit kunnen voeren. Tussen het vele rusten dat ik noodgedwongen doe, doe ik rek en strek oefeningen voor zover mogelijk 😜. Ondanks de spierpijn blijf ik Caya uitlaten en blijf ik gek doen met haar in huis. Dankzij het paardrijden voel ik me weer levend en ik wil alles uit het leven halen wat er nog inzit voor mij. Misschien dat deze wijze van leven mijn leven iets zal verkorten maar wanneer je al zo lang zo hard moet vechten om te overleven, dan liever even genieten en dan maar iets korter leven. Ik voel zelf wel wanneer ik te ver ga maar ik blijf de grens zoeken. Het voelt ook heel erg dubbel. Het is net of ik de tijd van mijn leven heb maar iedere dag voel ik mijn hart slechter worden. Vaak heb ik de hele dag pijn wat mij echt doodmoe maakt. Op dat soort momenten probeer ik er vrede mee te sluiten dat ik misschien mijn ogen voorgoed sluit. Iedere keer weer neem ik in mijn hoofd afscheid van alles wat ik liefheb. Ik verlang op zulke momenten echt naar de rust die op mij wacht. Het besef om te leven met een hart dat zo beschadigd is dat de artsen het niet meer weten. Ik leef nu al zolang met het idee dat het niet lang meer zal duren. Ik denk dat de artsen zich vergissen. Nu ik uitbehandeld ben voel ik me zo vrij en sterk (af en toe dan he) dat ik denk dat ik nog wel een paar jaar te gaan heb. 

Vanavond ga ik naar een vroege kerst mis dus vandaag rustig aan. Ik ben uitgenodigd om te komen en na de dienst een hapje mee te eren. De pastor die vandaag voorgaat in de dienst is zo'n schat van een vrouw. Ik ben er trots op dat ik tot haar vriendenkring behoor. Het is in een korte tijd echt iemand geworden waar ik mijn hart kan luchten. Ze veroordeeld niemand en accepteert ieder mens. Ik heb nu ook echt zin om haar vanavond in de kerk in actie te zien. Ik zie haar altijd privé want ik ben niet iemand die snel een kerkdienst bijwoont. Ik ga nu omdat ik ben uitgenodigd want uit mezelf zou ik niet zo een kerk binnenlopen behalve om te bezichtigen. Wel voel ik heel sterk weer de behoefte om bij de kerk te horen. Vroeger heb ik dat ook gehad en heb toen met een pater gesproken hierover. Dat gevoel dat er een hemel op mij wacht zit nog steeds in mijn wezen verstopt. Ik zal nooit bij een bepaalde kerk horen maar ik ga graag naar katholieke kerken. De rust in die gebouwen en de absolute vrede die er heerst is wat mij altijd heeft aangetrokken. Naast alle andere dromen die ik als kind had zat de droom van non worden. Waarom ik dat als kind wilde zou ik niet weten. Denk ook niet dat ik wist wat het inhoud om non te zijn. Ja de belofte aan God maar verder had ik geen idee. Maar ik heb er voor vanavond echt zin in. Heb behoefte aan de steun van de kerk en ik wil graag danken voor het leven dat ik nu leidt. Er zijn al veel oude bekenden overleden terwijl ik steeds weer opkrabbelen. Deze week ook weer iemand die ik heb gekend in betere tijden. Het doet ook steeds meer pijn wanneer er weer iemand is weggevallen. Eigenlijk ga je ervan uit dat anderen uit het verleden gewoon een mooi en goed leven hebben. Ik ben degene die haar leven verpest heeft door omstandigheden. Artsen begrijpen niet dat ik nog steeds leef. Soms ben ik er plots heel slecht aan toe maar dat kan ook ineens weer helemaal anders zijn. De ene dag kan ik alles de volgende dag kan ik niks. Ik geniet van de goede dagen en probeer de slechte te vergeten. 

Nou ik ben bij de Maria van Jesse kerk geweest voor de kerst mis. Ik vond de dienst erg mooi en de boodschap die gegeven werd ook. Tijdens de mis werd er uiteraard behalve gebeden en kaarsjes gebrand ook samen gezongen. Na de dienst was er voor iedereen die aanwezig was voldoende te eten van soep vooraf, een warm buffet en als toetje teramisu. Alles was heel erg lekker en bij het verlaten van de kerk kreeg iedereen nog een tasje met cadeautjes. Voor mij was dit een geslaagde avond.

Ik ben wie ik ben en zo zal ik altijd blijven. Geld of geen geld ik ben ik en ik red me wel.